سنتز و مطالعات پایداری ترکیبات جدید ۵-((Z)-۳-(۴-هیدروکسی-۳-متوکسی فنیل)اکریلویل)-۶-((E)-۴-هیدروکسی استیریل)-۲-متیل-N-(۴-متیل تیازول-۲-ایل)-۴ -فنیل-۱،۴-دی هیدروپیریدین-۳-کربوکسامید روی رسپتور p-گلیکوپروتئین توسط روش داکینگ

  سرطان یک بیماری سیستمیک است و بنابراین، می‌تواند بر فعالیت‌های روزانه ؛ خواب و تغذیه و همچنین متابولیسم سلولی تأثیر بگذارد. سرطان منعکس کننده بی نظمی شبکه ژنی زیربنایی است که به شدت به سازمان ژنوم سه بعدی مرتبط است. تلاش‌های زیادی بر روی توصیف تجربی تغییرات ساختاری در ژنوم های سرطان انجام شده است. با این حال، هنوز کمبود درک ساختاری ژنومی مربوط به دینامیک زمانی شروع و پیشرفت سرطان وجود دارد به طور سنتی درمان سرطان بر اساس سلول های نئوپلاستیک بود. روش‌هایی مانند جراحی، پرتودرمانی، شیمی‌درمانی و ایمونوتراپی که روی سلول‌های تومور جهش‌یافته بسیار تکثیر شده هدف قرار گرفتند، مورد بررسی قرار گرفته‌اند. شیمی درمانی شیمی درمانی نقش اصلی را در درمان سرطان با استفاده از داروها به تنهایی یا به صورت ترکیبی دارد . این داروها که با رشد، تقسیم و بقا سلول تداخل دارند ؛ نه تنها تومور بلکه سلول های طبیعی که مشخصات بیولوژیکی مشابه دارند را نیز از بین می برند. بسیاری از عوامل ضد سرطانی که در شیمی‌درمانی سرطان استفاده می‌شوند، دارای فعالیت سیتوتوکسیک یا سیتوسیدی هستند. با این حال، از آنجایی که آنها سمیت انتخابی ندارند، می توانند نه تنها به سلول های سرطانی بلکه به بافت ها و سلول های طبیعی بیمار سرطانی آسیب بزنند. شدت آسیب ناشی از این عوامل به سلول‌های طبیعی تا حد زیادی وابسته به دوز است، اما روش و برنامه تجویز نیز نقش دارند. در واقع شیمی درمانی مبتنی بر مهار تقسیم سلول‌های سریع‌الرشد است که از ویژگی‌های سلول‌های سرطانی است، اما متأسفانه سلول‌های طبیعی با سرعت تکثیر سریع مانند فولیکول‌های مو، مغز استخوان و سلول‌های دستگاه گوارش را نیز تحت تأثیر قرار می‌دهد. جراحی با وجود پیشرفت در درمان سیستمیک و درک بیولوژی تومور،تکیه گاه اصلی برای درمان سرطان ریه برداشتن می باشد. همه بیماران سرطان ریه باید کاندید جراحی در نظر گرفته شود تا زمانی که منع مصرف برای برداشتن آن ثابت شود. استراتژی درمان فعلی برای NSCLC (non-small cell lung cancer) به مرحله بالینی بستگی دارد. برداشتن جراحی به طور کلی درمان انتخابی در بیماران مبتلا به مرحله I یا II بیماری در نظر گرفته می شودکه شرایط آن امکان بیهوشی عمومی و برداشتن ریه را فراهم می کند. جراحی نیز یک روش درمانی پذیرفته شده در نسبت معقولی از بیماران بالینی در مرحله IIIb و مرحله IV است. اگرچه استانداردهای برداشتن تومور در طول ۲۰ سال گذشته تغییر کرده است پیشرفت‌های زیادی در staging و مدیریت پیش از عمل و بیهوشی وجود داشته است و همچنین پیشرفت قابل توجهی در تکنیک ها و رویکردهای جراحی ایجاد شده است. پرتودرمانی رادیوتراپی یکی از اجزای مهم روش های درمان سرطان است. با توسعه سریع رادیوتراپی سه بعدی منسجم، تعدیل شده با شدت، با هدایت تصویر و اثربخشی رادیوتراپی همچنان رو به بهبود است. هنوز پرتودرمانی بدن استریوتاکتیک (SBRT) به عنوان یک گزینه معتبر برای درمان سرطان موضعی پروستات رتبه بندی شده است. در واقع ویژگی‌های ذاتی آدنوکارسینوم پروستات (α/β کم) آن را کاندید مناسبی می‌کند. ایمونوتراپی به منظور تشریح مبنای اساسی برای فرار سیستم ایمنی از سرطان و طراحی ایمونوتراپی موثر، ضروری است که نحوه تعامل سرطان با سیستم ایمنی را درک کنید. گردآوری شواهد در دهه گذشته از مدل های موش و بیماران انسانی مبتلا به سرطان اهمیت سیستم ایمنی را در تشخیص و حذف سلول های بدخیم نشان داده است. سیستم ایمنی نیز نقش مهمی در ترویج پیشرفت تومور ایفا میکند . این نقش دوگانه که در آن سیستم ایمنی می تواند رشد سرطان را سرکوب و/یا ترویج کند ؛ ویرایش ایمنی سرطان نامیده می شود و شامل سه مرحله است: حذف، تعادل و فرار میباشد. با درک ویرایش ایمنی در ریزمحیط تومور، مسیرهای کلیدی که پاسخ های تومور درون زا را سرکوب می کنند را می‌توان هدفمند کرد که منجر به درمان‌های جدید بالقوه برای بیماران مبتلا به سرطان می‌شود. مشابه با نقش دوگانه سلول های T در ویرایش ایمنی سرطان، التهاب نیز دو نقش در شکل دادن به توسعه سرطان دارد. درک بیشتر از تاثیر التهاب بر رشد و پیشرفت سرطان منجر به استراتژی‌های جدیدی می‌شود که با هدف قرار دادن التهاب مزمن سرکوب‌کننده سیستم ایمنی، ایمنی ضد توموری را تقویت می‌کند. سیتوکین درمانی، به شکل اینترفرون گاما نوترکیب برون زا یا اینترلوکین ۲ اولین نوع ایمونوتراپی است که در بیماران مبتلا به انواع مختلف سرطان از جمله ملانوم و کارسینوم سلول کلیه اعمال می شود. آنتی بادی های مونوکلونال به طور فزاینده ای به عنوان عوامل درمانی در درمان انواع بدخیمی ها استفاده میشوند. به عنوان یک گزینه کلی، مداخله ایمونوتراپی نیاز به حجم زدایی تومور دارد و بنابراین باید با جراحی و شیمی درمانی ترکیب شود. رویکردهای ایمونوتراپی باید در بیمارانی که تومور آنها برداشته شده است و آن هایی که شیمی درمانی کمکی دریافت میکنند؛ اما در خطر بالای بازگشت تومور هستند آزمایش شود. حجیم زدایی تومور تا حد زیادی مکانیسم های سرکوب کننده سیستم ایمنی که ممکن است توسط سرطان القا شود را کاهش میدهد